Γιορτάζουμε σήμερα 27 Απριλίου, ημέρα της Αναστάσεως του Αγίου Λαζάρου. Αυτό το Σάββατο τιμάμε την υπό του Χριστού Ανάσταση του φίλου Του Λαζάρου. Ο Λάζαρος ήταν φίλος του Χριστού και οι αδελφές του Μάρθα και Μαρία τον φιλοξένησαν πολλές φορές (Λουκ.ι΄, 38-40, Ιωαν.ιβ΄, 1-3) στη Βηθανία κοντά στα Ιεροσόλυμα. Λίγες μέρες πρό του πάθους του Κυρίου ασθένησε ο Λάζαρος και οι αδελφές του ενημέρωσαν σχετικά τον Ιησού που τότε ήταν στη Γαλιλαία να τον επισκεφθεί. Ο Κύριος όμως επίτηδες καθυστέρησε μέχρι που πέθανε ο Λάζαρος, οπότε είπε στους μαθητές του πάμε τώρα να τον ξυπνήσω. Όταν έφθασε στη Βηθανία παρηγόρησε τις αδελφές του Λάζαρου που ήταν πεθαμένος τέσσερις μέρες και ζήτησε να δει το τάφο του. Όταν έφθασε στο μνημείο, δάκρυσε και διέταξε να βγάλουν την ταφόπλακα. Τότε ύψωσε τα μάτια του στον ουρανό, ευχαρίστησε τον Θεό και Πατέρα και με μεγάλη φωνή είπε: Λάζαρε, βγές έξω. Αμέσως βγήκε έξω τυλιγμένος με τα σάβανα ο τετραήμερος νεκρός μπροστά στο πλήθος που παρακολουθούσε και ο Ιησούς ζήτησε να του λύσουν τα σάβανα και να πάει σπίτι του. (Ιωαν. ια΄,44) Η αρχαία παράδοση λέγει ότι τότε ο Λάζαρος ήταν 30 χρονών και έζησε άλλα 30 χρόνια. Τελείωσε το επίγειο βίο του στην Κύπρο το έτος 63 μ.Χ. και ο τάφος του στην πόλη των Κιτιέων έγραφε: «Λάζαρος ο τετραήμερος και φίλος του Χριστού». Το έτος 890μ.Χ. μετακομίσθηκε το ιερό λείψανό του στην Κωνσταντινούπολη από τον αυτοκράτορα Λέοντα το σοφό, ο οποίος συνέθεσε τα ιδιόμελα στον εσπερινό του Λαζάρου: Κύριε, Λαζάρου θέλων τάφον ιδείν, κλπ Χαρακτηριστικό της μετέπειτας ζωής του Λαζάρου λέγει η παράδοση, ήταν ότι δεν γέλασε ποτέ παρά μια φορά μόνο όταν είδε κάποιο να κλέβει μια γλάστρα και είπε την εξής φράση: Το ένα χώμα κλέβει το άλλο. Η Ανάσταση του Λαζάρου επέτεινε το μίσος των Εβραίων που μόλις την έμαθαν ζήτησαν να σκοτώσουν τον Λάζαρο και το Χριστό. Αυτή τη μέρα δεν γίνονται μνημόσυνα με κόλλυβα, σε ανάγκη μόνο απλό Τρισάγιο. Στους εορτάζοντες και στις εορτάζουσες, χρόνια πολλά και ευάρεστα στο Θεό !!! Απολυτίκιο: Ήχος α'. Την κοινήν Ανάστασιν προ του σού πάθους πιστούμενος, εκ νεκρών ήγειρας τον Λάζαρον Χριστέ ο Θεός· όθεν και ημείς ως οι παίδες, τα της νίκης σύμβολα φέροντες, σοι τω νικητή του θανάτου βοώμεν· Ωσαννά εν τοις υψίστοις, ευλογημένος ο ερχόμενος, εν ονόματι Κυρίου. Το Απολυτίκιο ψάλλει ο αρχ. π. Νικόδημος Καβαρνός
Με πληρ. από τον Ορθόδοξο Συναξαριστή http://www.agioritikovima.gr/diafora/vioiagiwn/20289-eorti-tou-agiou
Σύγχρονος γέροντας ασκητής προτρέπει, συμβουλεύει και συνιστά στους χριστιανούς να καταστούν μέλη του υπό συγκρότηση απελευθερωτικού χριστιανικού στρατού και να αγωνιστούν για να εκδιώξουν τους εκφραστές του μυστηρίου της ανομίας επαναφέροντας τον ευλογημένο τόπο σε ασφαλή λιμάνια.
Είναι γνωστό ότι το νήπιο νιώθει ασφαλές μόνο όταν βρίσκεται κοντά στη μαμά η τον μπαμπά, όταν βρίσκεται δηλαδή μέσα στη θαλπωρή μίας υγιούς πνευματικά οικογένειας. Κι αυτό γιατί μέσα σ’ αυτήν βρίσκει τα απαραίτητα συστατικά στοιχεία που του εξασφαλίζουν τη δυνατότητα να μεγαλώσει σωστά. Το κυριότερο εξ αυτών των στοιχείων είναι η μητρική και πατρική αγάπη, η αγάπη που δεν κρύβει ιδιοτέλειες, συμφέροντα και προπαντός εγωπαθείς καταστάσεις! Η αγάπη που εμπεριέχει το θυσιαστικό εκείνο πνεύμα, το οποίο ακριβώς ενδυναμώνει το νήπιο εξασφαλίζοντας την άρτια ανάπτυξή του, σωματική και πνευματική. Η οικογένεια λοιπόν αποτελεί την πρώτη και βασική κοινωνική συμβίωση του εκάστοτε ανθρώπου! Και η συμβίωση αυτή συνοδεύει τον άνθρωπο σ’ όλη του τη ζωή. Οι οικογένειες μάλιστα με αυξημένο το θυσιαστικό αυτό πνεύμα καθίστανται πρότυπα και παραδείγματα προς μίμηση για μία σωστή κοινωνία. Κατ’ επέκταση λοιπόν θα υποστηρίζαμε ότι και οι κοινωνίες εκείνες και εν γένει τα έθνη που επιδεικνύουν ένα τέτοιο ακριβώς θυσιαστικό πνεύμα προς τον πλησίον σαν κι αυτό των γονιών προς το νήπιο όχι μόνο βιώνουν την ασφάλεια αλλά προκόβουν σε όλους γενικά τους τομείς! Η φυλή των Ελλήνων που ανέπτυξε τέτοιου είδους θυσιαστικό πνεύμα κατέστη το έθνος που δίδαξε τις αρχές και τα ιδανικά ενός πολιτισμού που αποτέλεσε βάση και αφετηρία για τα υπόλοιπα έθνη της γης. Σήμερα λοιπόν είναι ηλίου φαεινότερο ότι απουσιάζει το θυσιαστικό αυτό πνεύμα από τη φυλή μας. Σήμερα είναι ολοφάνερο ότι η αγάπη μέσα στην ελληνική κοινωνία αντικαταστάθηκε από το μίσος, όπως αυτό εκδηλώνεται μέσα από την ιδιοτέλεια, το συμφέρον και προπαντός τον εγωκεντρισμό. Ως εκ τούτου είναι φυσικό επακόλουθο να βιώνουμε ως λαός την ίδια ανασφάλεια και τον ίδιο φόβο μ’ αυτό του νηπίου που βρίσκεται μακράν της θαλπωρής των γονιών και της οικογένειας. Γιατί τα πάσης φύσεως συμφέροντα, οι εγωπάθειες και τα μίση είναι οι αιτίες που έκαναν τον μιαρό Αντίδικο και τα επί γης όργανά του να αλωνίζουν ανεξέλεγκτα προκαλώντας κάθε λογής κρίσεις στην ευλογημένη πατρίδα μας. Και το ερώτημα πλέον είναι με ποιό τρόπο θα καταφέρουμε να εκδιώξουμε από την καθημερινότητά μας, από τις οικογένειές μας, τα χωριά μας, τις πόλεις μας και εν γένει από τον λαό μας τα ταγκαλάκια αυτά της καταστροφής. Γιατί μόνο με την εκδίωξή τους θα επανέλθουμε στους ρυθμούς της ασφαλούς ανάπτυξης, στους ρυθμούς που οδηγούν στην πολυπόθητη ανάσταση και σωτηρία. Τι όμως είναι αυτό που επαναφέρει την ειρήνη και την ηρεμία στις κλυδωνιζόμενες σήμερα καρδιές μας και εν γένει στην ελληνική κοινωνία; Η αγάπη σας ακούω να ψιθυρίζετε. Πολύ σωστά η αγάπη είναι αυτή που διορθώνει τα κακώς κείμενα. Και αγάπη είναι ο Θεός, ο οποίος φροντίζει ανιδιοτελώς μέσα από το έλεος που προπορεύεται αυτού και της δικαιοσύνης του, όπως λέγει ο προφητάναξ Δαυίδ να παρέχει τα πάντα στον άνθρωπο. Μας έστειλε τον Μονογενή Του Υιό μέσω του οποίου όχι μόνο φανέρωσε την ανυπέρβλητη αγάπη προς τον εκπεσόντα άνθρωπο αλλά μας δίδαξε το πως η θυσία οδηγεί στην Ανάσταση και τη σωτηρία. Και εν συνέχεια μας έστειλε το Πνεύμα το Άγιο, τον Παράκλητο για να μας καθοδηγεί μέσα από την βιωτή της καθημερινότητας μας στην οδό της σωτηρίας. Εμείς όμως γυρίσαμε την πλάτη στην αγάπη αυτή του τριαδικού Θεού. Πιστέψαμε ότι δεν Τον είχαμε ανάγκη και αφού ως ο άσωτος υιός της γνωστής παραβολής κατασπαταλήσαμε την περιουσία του, τώρα είμαστε εκτεθειμένοι στους κάθε λογής άρπαγες, απατεώνες και ληστές... τους οποίους πιστέψαμε ως σωτήρες. Συνειδητά τους τοποθετήσαμε εκεί που έπρεπε να έχουμε βάλει τον Χριστό! Τι λέτε λοιπόν μήπως ήρθε καιρός να δώσουμε ένα τέλος στην τραγική αυτή κατάσταση, που ονομάζουμε κρίση; Μήπως έφθασε ο καιρός οι χριστιανοί να πάρουν την πρωτοβουλία και να σηκώσουν στα χέρια τους τα όπλα της επανάστασης; Μήπως έφθασε η ώρα για να κυνηγήσουν και να τρέψουν σε άτακτη φυγή τον Αντίδικο και τα ταγκαλάκια αυτού μέχρι να επιστρέψουν στα άδυτα της αβύσσου; Γιατί, καλοί μου Χριστιανοί εάν πραγματικά επιθυμούμε να βγούμε από την κρίση που μαστίζει την ελληνική κοινωνία οφείλουμε άμεσα να υψώσουμε το λάβαρο της λευτεριάς και να επαναστατήσουμε, να αγωνιστούμε ως ήρωες και ως άγιοι στο βωμό της θυσίας! Γιατί χωρίς το βωμό αυτό της θυσίας δεν θα ατενίσουμε ούτε εμείς ούτε τα παιδιά μας τη γη της επαγγελίας αλλά θα πλανώμαστε ως ανοργάνωτοι νομάδες στις σύγχρονες ερήμους της ζωής. Και το μοναδικό ανίκητο όπλο του Χριστιανού είναι η προσευχή, νοούμενη ως αποκατάσταση του διαύλου με την ΑΓΑΠΗ, δηλαδή τον τριαδικό και μόνο αληθινό Θεό. Και αποκατάσταση του διαύλου αυτού σημαίνει να πορευθούμε όπως το νήπιο με τους γονείς του! Να αφεθούμε δηλαδή εξ ολοκλήρου και άνευ όρων στα χέρια Του. Και τότε να είστε βέβαιοι πως θα χτιστούν και πάλι ασφαλή τείχη που θα προστατεύουν τον ελληνικό λαό! Αν όμως συνεχίσουμε να αναζητούμε ψευτο-σωτήρες στην μασωνοκρατούμενη πολιτική σκηνή θα είμαστε εκτεθειμένοι στις παγίδες του εχθρού και στους κάθε λογής κινδύνους. Για να κατανοήσετε τι εννοούμε αρκεί να φέρετε στο νου σας ένα σπίτι που το ζώνουν από παντού φωτιές και μέσα σ’ αυτό βρίσκεται παγιδευμένο ένα νήπιο. Εάν δεν πάει ο Πατέρας να το βγάλει έξω και να το σώσει από τη φωτιά τότε είναι καταδικασμένο να καεί. Έτσι ακριβώς, ως φλεγόμενο σπίτι παρουσιάζεται σύμφωνα με σύγχρονο γέροντα ασκητή του Παγγαίου Όρους η Ελλάδα μας. «Ο ελληνικός λαός βιώνει σήμερα το φόβο και την ανασφάλεια μίας μεγάλης πυρκαγιάς που απειλεί να καταστρέψει τα πάντα στο διάβα της. Φλόγες ανεργίας, φλόγες φτώχειας, φλόγες κατάθλιψης, φλόγες δυστυχίας, φλόγες απόγνωσης, φλόγες απελπισίας και δυστυχίας προκαλούν μία εμφανή αβεβαιότητα που εκδηλώνεται ως οργή, ως συνεχής γκρίνια ως θυμός», λέγει ο γέροντας. Και με νόημα προσθέτει: «Εάν ένα μέλος κάθε οικογένειας αφηνόταν ολοκληρωτικά στον ουράνιο Πατέρα, μέσω της προσευχής, δηλαδή της συνειδητής επικοινωνίας, τότε σε κάθε οικογένεια με θαυμαστό τρόπο θα σταματούσαν οι κλυδωνισμοί και θα ετρέποντο σε φυγή τα δαιμόνια. Τότε κάθε οικογένεια θα βίωνε το θαύμα της Νινευί! Η φωτιά θα έσβηνε από το ύδωρ το ζων, τον γλυκύτατο Χριστό μας. Στην προσευχή λοιπόν κρύβεται η λύση από την κρίση που μαστίζει την Ελλάδα μας. Γι’ αυτό παρακαλώ και ικετεύω το Θεό ημέρα και νύκτα να αναδείξει σε κάθε χωριό και πόλη ένα χριστιανό άγιο, έναν ήρωα και αγωνιστή, που θα ακολουθήσει τα βήματα της προσευχής του βασιλιά Δαυίδ. Γιατί μόνο έτσι θα προκόψει η Ελλάδα μας. Μόνο έτσι θα αναγκαστούν να κλείσουν οι στοές της ανομίας, που καθημερινά πανηγυρίζουν μαζί με τα ταγκαλάκια για την κατάντια του λαού μας. Εμπρός καλοί μου Έλληνες Χριστιανοί, γυρίστε στον Χριστό. Υψώστε με την ταπείνωση του τελώνη ικετευτικά τα χέρια σας στον ουρανό και ζητείστε να σας σκεπάσει το έλεος Του. Εμπρός Χριστιανοί μου γίνετε συνειδητά μέλη του υπό ανασυγκρότηση χριστιανικού απελευθερωτικού στρατού που με όπλο την προσευχή κατατροπώνει τον εχθρό σε πολλά πεδία μαχών. Η νίκη στην κρίση θα έρθει μόνο με την προσευχή. Μη διστάζετε! Δοκιμάστε την λύση αυτή και θα βιώσετε μεγάλα θαύματα στην ζωή σας»! Γένοιτο! Σ. Ο.
